De meeste botbreuken ontstaan bij ongelukken, valpartijen en tijdens het sporten. Bij een botbreuk is het aanraken van het gebied rondom de botbreuk pijnlijk. Ook ontstaat er een zwelling. Deze zwelling wordt veroorzaakt door een bloeduitstorting rond de breuk. Een gebroken bot maakt het vaak moeilijk het lichaamsdeel te bewegen. Soms is meteen duidelijk te zien dat een bot gebroken is, door de afwijkende stand van het betreffende lichaamsdeel.
Als de arts vermoedt dat u een botbreuk heeft, laat u op de afdeling Radiologie een röntgenfoto maken. Op een röntgenfoto is ook de ernst van de botbreuk te zien en de precieze stand van de botten.
Op de afdeling Radiologie kunt u terecht voor een röntgenfoto. Met behulp van röntgenstraling maakt de laborant foto's van skelet en/of hart en longen (thoraxfoto).
Soms wordt een botbreuk geopereerd. De chirurg zet de gebroken botten dan weer aan elkaar vast met een plaat en/of schroeven of pennen. Het is ook mogelijk een botbreuk te behandelen met een tractie. Dan wordt er aan de botstukken ‘getrokken’ (bijvoorbeeld met gewichtjes) om ze op de goede plaats te zetten en te houden.
Sommige botbreuken hoeft de arts niet te behandelen. Dit is bijvoorbeeld het geval bij een gebroken rib of sleutelbeen. De breuk geneest dan vanzelf als u voldoende rust neemt.
De behandeling van een breuk aan de bovenarm bestaat uit het beperken van beweging. Dit gebeurt met een sling; een soort draagband voor uw arm. Soms geneest de breuk niet door rust alleen. Dan kan een operatie nodig zijn.
Kinderen met een bovenbeenbreuk krijgen een gipsbroek met pijp om de breuk goed te laten genezen. Soms gaat hieraan een tractiebehandeling in bed vooraf.
Na een botbreuk kan de orthopedisch chirurg een schroef, plaatje, pin of draad inbrengen (osteosynthese materiaal) om het bot extra stevigheid te geven.
Traumachirurgen behandelen patiënten die een ongeluk hebben gehad. Dat kan een verkeersongeluk zijn, maar bijvoorbeeld ook een steek- of schotincident.
