Column Carolien Burghout: Welke jas trek ik aan?
Carolien Burghout is Verpleegkundig Specialist Hematologie en promovendus ‘Zorg in de laatste levensjaren’ in het Jeroen Bosch Ziekenhuis. In haar column krijg je een inkijkje in haar werk.
Translate instructions
For translating the text, please follow this instruction:
1. Select the text you want to translate.
2. Choose ‘Vertalen’.
3. Select the language you prefer.
4. You can read and/or listen to the translated text (by Google).
Het ochtendspreekuur zit erop als ik mijn telefoon voel trillen. Op de display verschijnt de naam van mijn zus. Zij belt me nooit op het werk, dus er moet iets zijn. Verschillende scenario’s trekken als een wervelwind door mijn hoofd. Iets met mijn vader? Mijn kinderen? Vertwijfeld en met wat onrust neem ik het telefoongesprek aan. Het hoge woord komt er al snel uit: haar man, mijn zwager, heeft zojuist de diagnose kanker gekregen.
Mijn gedachten draaien op volle toeren, ik vuur vragen op haar af, terwijl ondertussen mijn vingers op het toetsenbord tikken om de bijbehorende richtlijn op te zoeken. Hebbes… mijn ogen vliegen over het beeldscherm, ik lees snel iets over oorzaak, behandeling, prognose. De professional in mij wil weten, beredeneren en handelen.
Ze weten nog niet veel, de vervolgafspraak in het academisch ziekenhuis zal snel volgen. Wanneer het vragenvuur wat uitdooft, daalt de impact van het nieuws in. Ik word stil. Ik realiseer en voel dat de wereld voor hen zojuist totaal veranderd is. De ‘onbezorgdheid’ van het leven is vervlogen en maakt mogelijk plaats voor onzekerheid, angst en verdriet. Wat gaat dit nieuws betekenen voor hem en zijn gezin? Hoe zullen de kinderen het slechte nieuws oppakken? De emoties komen. Ik trek mijn professionele jas uit. Ik mag en wil nu vooral zus zijn.
In de weken die volgen, doe ik soms mijn professionele jas weer aan, maar alleen als zij mij daarom vragen en ik die jas ook aan wil of durf te trekken. Een uitslag beoordelen, een blik op de wond of een gevraagd advies. Maar veel vaker laat ik mijn professionele jas aan de kapstok hangen als ik even naar hen toe fiets of bel. Dan leef ik met hen mee als (schoon)zus en mag er ook in die hoedanigheid voor hen zijn.
Als zorgprofessional krijg je allemaal een keer te maken met deze dubbelrol. En dat kan lastig zijn in vele opzichten. Je weet meer dan die ander omdat je nu eenmaal bepaalde kennis hebt. Er kunnen soms hoge verwachtingen aan je gesteld worden. Dat kan soms moreel maar ook emotioneel lastig zijn. Gelukkig is daarvan in mijn situatie geen sprake. Het is goed om in dit soort situaties te bespreken welke jas het beste past… bezien vanuit beide perspectieven."