Column Carolien Burghout: Samen Zorgen

De secretaresse meldt dat je bleek, vermoeid en kortademig aan de balie staat. Je bent naar het ziekenhuis gekomen om bloed te laten prikken. De reguliere afspraak staat pas over twee dagen, maar aan alles merk je dat je eerder toe bent aan een bloedtransfusie. Inmiddels ken jij de signalen van bloedarmoede maar al te goed. De secretaresse regelt nog dezelfde dag een bloedtransfusie.

Twee dagen later komt de nieuwe bloeduitslag binnen. De laatste transfusie heeft geen verbetering meer gegeven in de bloedwaarden en in je algehele welbevinden. Je 'reservetijd' raakt snel op, de transfusies hebben hun kracht verloren. We weten allebei dat met het staken van de transfusie er nog enkele levensdagen resten. Dagen waarin nog een plekje gerealiseerd moet worden in het hospice, want je laatste wens is om daar te mogen sterven. Die wens had je al jaren geleden kenbaar gemaakt. Dus besluiten we samen om nog één keer een transfusie te geven waarvan we hopen dat dit je nog de benodigde extra tijd geeft. De huisarts wordt door mij op de hoogte gebracht en hij zet zich in voor het regelen van het hospice. Onze secretaresse regelt voor de allerlaatste keer een transfusie.

Zoals beloofd bel ik je vrouw een paar dagen later. Zij vertelt dat je direct na de transfusie verwacht werd in het hospice. De dagen die volgen zijn mooi maar intens. Het zijn kostbare dagen die in het teken staan van het leven vieren, met een bijbehorende borrel. Op de achtergrond roep je nog dat ik de groeten van je krijg. Daags na mijn telefoongesprek overlijd je in het bijzijn van je gezin.

Zorg bieden aan patiënten doe ik niet alleen, maar met een team waarin iedereen zijn eigen taak heeft, waarin de één niet meer of minder belangrijk is dan de ander. Wat is het fijn om te merken dat je met elkaar door goede communicatie en afstemming passende zorg kunt verlenen.

Bekijk onze website voor meer informatie over Zorg in de laatste levensjaren.