Buiten de gebaande paden

‘‘Kun je me even helpen? Ik kom er niet uit met een patiënt’, zegt mijn collega aan het einde van de werkdag. Een patiënt die behandeld wordt voor chronische leukemie heeft geen injectievoorraad meer. De spuitjes zorgen ervoor dat zijn weerstand op peil blijft en hij geen extra risico loopt op infecties. Het is dus noodzakelijk dat hij de medicatie op tijd kan injecteren. ‘Het recept is naar de apotheek gestuurd, maar ik weet niet of het meneer lukt om de medicatie op te halen. Hij heeft geen auto’, legt mijn collega uit. We besluiten de patiënt samen te bellen om te kijken wat zijn mogelijkheden zijn. ‘Ik kan de medicijnen echt niet halen. Kan ik niet een paar dagen later spuiten? Ik kom over een aantal dagen met de taxi naar het ziekenhuis. Dan kan ik ze meteen meenemen’, vraagt meneer. We leggen uit dat dit echt niet wenselijk is, dan loopt hij te veel risico op complicaties. ‘Is er iemand in de buurt, familie of buren, die de medicijnen vandaag of uiterlijk morgen voor je kan halen?’ vragen we. Helaas kan hij op weinig mensen terugvallen. ‘We gaan even nadenken hoe we dit kunnen oplossen. We bellen je zo terug’. We sparren samen over de mogelijkheden en plegen een aantal telefoontjes. De apotheek kan het wel leveren, maar dan moet er een koerier worden geregeld buiten kantooruren en dat is een kostbare oplossing. Hij blijkt vlakbij mijn collega te wonen. ‘Kun jij het niet even brengen?’, zeg ik gekscherend tegen haar. Het lijkt inderdaad de enige oplossing in deze situatie. ‘Ach, ik moet de hond vanavond toch nog uitlaten, dan loop ik wel even langs.’ We bellen meneer terug en leggen hem de oplossing voor. De dankbaarheid is voelbaar door de telefoon. En zo staat mijn collega ’s avonds bij hem aan de deur met de benodigde medicijnen. Soms mag je als verpleegkundige best buiten de gebaande paden denken en handelen, toch?

Bekijk onze website voor meer informatie over Zorg in de laatste levensjaren.