Ik wil graag een boekje voorlezen

Vroeger

“We hadden 9 kinderen thuis en het was altijd druk”, vertelt Rob. “Ooit was ik de beste van de klas. Maar toen overleed mijn moeder. De jongste was 7 en mijn oudste zus kreeg op dat moment haar eerste kindje. Niemand had tijd om me te helpen met mijn huiswerk. Ik moest naar de mytylschool. Daar was ik niet op mijn plek, ik kon alles met mijn handen maar leren lukte me niet meer. Ik heb daarom nooit goed leren lezen en schrijven.” Zijn taalcoach Marieke Wijkmans vult aan: ”Dit gebeurde vroeger vaak; doordat een gezinssituatie veranderde kregen kinderen geen kans meer om te leren. Het lukte dan niet om bij te blijven op school. Dat is heel erg jammer, maar niet iets om je voor te schamen.”

Werk

Op zijn werk is het soms lastig. Rob is operator bij een metaalbedrijf waar auto-onderdelen worden verwerkt. Op een plateau legt hij steeds 45 producten klaar en deze schuift hij in de machine. Een robot doet de rest. Maar soms loopt die robot vast. Dan moet Rob een computerscherm op de machine bedienen. Het zijn Italiaanse machines met Engelse taal. “Nou dan weet je het wel. Als jongere collega’s me komen helpen doen ze dat vaak heel snel. Als ze het me nou langzaam uitleggen, kan ik het de volgende keer zelf. Maar daar is vaak geen tijd voor, ze zijn zelf ook druk. Dan komt de chef en vraagt waarom de machine stilstaat. Soms wordt het me teveel en denk ik, bekijk het maar en loop weg. Dat is eigenlijk niet goed. Ik loop niet weg omdat ik het niet wil doen, maar omdat ik het niet kan, het is uit onmacht.”

Thuis

“Op feestjes van de familie ben ik vaak stil. Er wordt over van alles gepraat, zoals over de oorlog. Ik lees geen krant en weet vaak niet goed waar het over gaat. Het journaal volgen of films kijken zou me helpen meer van de wereld mee te krijgen. Ik zeg vaak geen woord, want ik voel niet dat ik iets te melden heb. Soms vragen ze mij: Heb je dan ook niks te liegen? Zelfs dat heb ik niet.”

Voorlezen

Op de vraag wat het met hem doet is het even stil.....”Heel veel….kijk, ik maak er geen geheim van dat ik niet kan lezen en schrijven. Je hoopt dat mensen daar begrip voor hebben, maar dat is er niet altijd. Hier binnenstappen, in deze school bijvoorbeeld vond ik de eerste keer best moeilijk. Je denkt dat mensen naar je kijken en zich afvragen wat je hier komt doen. Dat voelt ongemakkelijk. Waarom ik nu toch op taalles ga? Ik wil graag buitenlandse films kijken, maar de ondertiteling gaat me nu nog te snel. En het allerbelangrijkste is dat mijn petekind een zoontje heeft gekregen. Het manneke is nu 9 maanden. Als hij binnenkort komt logeren en vraagt of ik een boekje voor wil lezen, dan wil ik dat als ‘invalopa’ graag voor ‘m kunnen doen.” Samen met de taalcoach leest Rob verder in zijn werkboek:

“ E e f  h e e f t  g e e n  k e u s                  

Z ij  m o e t  n a a r  d i e  r e u s

Z ij  g a a t  n a a r  d i e  r e u s                  

J a  j a    r a a r                                                  

m a a r   w a a r “ 

*Tijdens de landelijke Week van Lezen en Schrijven van 8 tot 14 september, vragen gemeenten, bibliotheken, ziekenhuizen en vrijwilligersorganisaties extra aandacht voor het verminderen en voorkomen van laaggeletterdheid in Nederland. In het Jeroen Bosch Ziekenhuis kan iedereen die moeite heeft met lezen en schrijven naar het Taalpunt in ons Voorlichtingscentrum komen. Hier werken vrijwilligers van de Stichting Vrienden Jeroen Bosch Ziekenhuis die kunnen verwijzen naar een passende vorm van taalonderwijs.