“Ik had mijn pols gebroken, het gips moest een half jaar lang blijven zitten”

Meneer de Bie kwam terecht in het Bommels Gasthuis in 1966, precies op zijn vijftiende verjaardag. Met voetballen brak hij zijn pols. Meneer de Bie herinnert zich nog goed hoe hij achter op de fiets van Meteren eerst naar Tricht en daarna naar Zaltbommel werd gebracht: “Het was zaterdag, het was zoeken naar een arts die weekenddienst had. Uiteindelijk kwam ik terecht bij dokter Brunsum in Zaltbommel, een huisarts. Hij vermoedde een breuk en stuurde me door naar het Bommels Gasthuis.” 

Meneer de Bie vervolgt: “In het Bommels Gasthuis waren die dag alleen verpleegkundigen aan het werk, geen chirurg. Er werden foto’s gemaakt, maar er was geen breuk te zien. Een verstuiking, luidde de diagnose. Met mijn pols in het verband werd ik naar huis gestuurd. Weer op de fiets, over een weg vol hobbels en kuilen.” De dinsdag daarna ontving meneer de Bie een telefoontje uit het ziekenhuis: “De chirurg had nog eens naar de foto’s gekeken en zag toch een breuk. Hij belde onze buren om te zeggen dat ik terug naar het ziekenhuis moest komen, zo ging dat in die tijd.” 

Wat volgde was een pijnlijke exercitie. In het ziekenhuis moest zijn pols in het gips worden gezet. Meneer de Bie vertelt over de riemen waarmee hij werd vastgemaakt aan het bed, de spuit “van zeker 35 centimeter lang” waarmee zijn pols werd verdoofd en hoe zijn pols tot twee keer toe gezet moest worden; “de eerste keer ging er iets niet goed, dus het moest overnieuw”. Een half jaar moest het gips daarna blijven zitten. “Maar ik had toen gelukkig geen pijn meer”, zo vertelt meneer de Bie. “Al is een half jaar natuurlijk wel lang, zeker als je bedenkt dat gips tegenwoordig vaak maar een paar weken hoeft te blijven zitten.” 

Deze foto van meneer de Bie is gemaakt bij de huidige ingang van het Bommels Gasthuis, aan de Kerkstraat 2.